Ad puellam quae olim ignem ferebat, nunc cinerem – oratio tristis

Viginti annos, puella – viginti annos, inquam! Non viximus, sed arsimus:
arsimus igne, luto, dolore, spe falsa, et, quod peius est, amore.

Quid fuit amor iste? Incendium dulce, pestis amabilis,
quae non tantum cor, sed ossa ipsa depascitur.
Tu, quae tenera videbare, mitis, pura,
nonne flamma fuisti sub veste candida?

Num ignorabas me ardere? Num non spectabas,
cum verba mea – nonne tibi nota, nonne tibi cara? – in ventos difflabant?
Ego monui, ego clamavi, ego tacui, ego amavi.
Et quid accepi? Nihil praeter cinerem, praeter te ipsam, quae nunc cinis es.

At tu, ore blandiente, manibus levis,
amplexibus tuis non me levasti, sed destruxisti.
Osculata es quasi soror, sed vulnerasti quasi hostis.
Quid est hoc nisi odium sub specie amoris?

Et nunc, quid restat? Senex sum, solus sum, spoliatus sum.
Cor meum – quod olim tibi dederam – non est iam meum,
nec tuum est, sed ignis illius, quem ambo fovimus.

Fletus? Non dabo! Poenitentia? Non superest!
Nam ubi amor periit, ibi nec luctus dignus est nec memoria.

Et tamen, fateor, amavi.
Et si amavi, erravi.
Et si erravi, num ignosci potest ei qui totum se perdidit?

Fuit illa puella dulcis? Fuit.
Fuit amata? Fuit.
Fuit spes vitae meae? Fuit.
Et nunc quid est? Umbram video, non corpus.
Vocem audivi, sed ventus erat.

O tempora! O mores! O amor fallax!
Dedit mihi risum, dedit et lacrimas, et ultimum, mortem.