La festha manna

Sutta a li stiddi, lu fogu si desta,
comente cantu chi vene da l’arma,
e in mezzu a l’umbra, tra pizzi e conzédda,
s’assenta la zente com’una litàrma.

Su batti di ghitarra, s’apri la sera,
cun cori chi bolit, cun occhi brillendi,
e ogni parola chi scappa sincera
si mesca a lu ventu e va tra li rendi.

L’odori di porcu, di vinu, di mari,
s’unìscini a noti di melinzanetta,
e in la cassola balla lu sucu chi cari,
mentri la fammi l’anima s’arretta.

La festha manna est comu prighera,
unu ritusu di focu e d’armonia,
chi porta la zente in stessa bandera
e cun l’amori si fa poesia.

Cala lu soli, e s’asculta lu cantu
chi lentu si spanni tra l’olmi e li muri;
s’est abbattutu lu pani santu,
ma lu cori bruschiat resta sicuru.

Commenti

Lascia un commento